Zodra op Netflix de met veel hype aangekondigde serie The Witcher te zien was, heb ik het eerste seizoen gekeken. Daarvoor wist ik van het bestaan van de boeken en een aantal andere TV-series en films gebaseerd op die boeken, maar ik had er nog nooit wat van gelezen of gezien tot dusverre.
Wat vond ik ervan? Hoewel ik het kwalitatief mooi gemaakt vond, was ik niet onder de indruk. Ik vond het vaag, rommelig, doelloos gevechten en mooie plaatjes aan elkaar knopend. Het viel me tegen, maar uiteindelijk heb ik dat eerste seizoen toch afgekeken. Mijn gevoel daarna werd prima samengevat door deze “honest trailer” eigenlijk:
En toch schrijf ik dit artikeltje met een reden. Wat is er (mogelijk?) veranderd dan?
Nintendo Switch
Nou, geheel ongerelateerd hieraan heb ik recent een Nintendo Switch gekocht, voornamelijk in eerste instantie als impulsaankoop nadat ik merkte dat ons neefje Mart er eentje heeft en hoe leuk het kan zijn om Mario Party te spelen.
Bij het zoeken naar zowel leuke gratis games, als naar “het beste wat de Switch zou kunnen bieden” bleek dat er van The Witcher 3: Wild Hunt, een spel uit 2015 gebaseerd op de Witcher boeken, dat universeel bejubeld wordt als een van de beste games van een paar jaar geleden, ondertussen ook uit is als port voor de Switch, inclusief alle uitbreidingen die er nog later bij kwamen. Da’s best ongelofelijk eigenlijk, maar wel degelijk waar.
Na veel reviews lezen en gerelateerde videos op YouTube kijken moest ik toegeven dat The Witcher 3 me intrigeerde, dus ik ben hem gaan proberen. En dat was zeker de moeite waard, kan ik zeggen; het gaat me een hele tijd speelplezier opleveren, zowel qua verhaallijn in de wereld van Geralt of Rivia, als in heerlijk dwalen door de uitgebreide wereld zowel op de TV thuis, als onderweg (of in bed, of op de bank..) in handheld mode.
De (luister)boeken
Mede door het spel werd ik benieuwd naar de oorsprong: hoe waren die boeken nou eigenlijk, waar deze werelden allemaal op gebaseerd zijn? Dus heb ik deze week in de auto op weg naar het werk en terug (waar ik meestal een luisterboek op heb staan tegenwoordig) eindelijk het eerste boek The Last Wish uit.
En laat dat nou, mede door de Netflix serie en de game een soort van feest van herkenning zijn, maar dan beter. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik snap waarom die boeken populair zijn, en er films, series en games zijn gemaakt gebaseerd op die verhalen.
En dat eerste boek is een verzameling op zich losse verhalen, steeds rond een thema, maar met dezelfde hoofdpersoon, dus dat verklaart de chaotische indruk die de Netflix-serie op mij maakte ook prima. Ik heb nu net de eerste aflevering van de Netflix serie nogmaals gekeken, en nu vind ik hem eigenlijk erg goed gedaan. De serie blijkt binnen de beperkingen die er bij zoiets toch altijd zijn, teveel keuzes te maken die niet logisch zijn voor mensen die helemaal blanco binnenvallen. Het geheel wordt dan rommelig, en houd de aandacht gewoon niet lekker vast. Als je echter de achtergrond uit de boeken al binnen hebt, dan wordt het klaarblijkelijk een heel ander verhaal.
Interessant. En nu lees ik gewoon lekker verder in de andere boeken, zodat ik daarna met hopelijk veel plezier kan wachten op het tweede seizoen van de serie. Ik las dat Vesemir en Nivellen daarin ook een plekje gaan krijgen. Ik ben erg benieuwd…
Purgamentum init, exit purgamentum. 
De boeken zijn ondertussen uit. Het (chronologische) einde wordt nogal vaag, maar tot die tijd is zeker het nodige te vinden dat de moeite waard kan worden in de Netflix serie. Erg benieuwd naar de rest aldaar nu.
Oh ja, beetje late reactie: seizoen 2 van de Netflix serie was ook wel weer lekker hoor. Zet ingeslagen weg gewoon voort, een beetje de boeken (en het derde Witcher spel,) volgend. Op naar seizoen 3, zeg ik!